1. Różaniec jest tym nudniejszy, im rzadziej się go odmawia.
2. Świętość zatem to jak najlepsze wypełnianie obowiązków z miłości do Stwórcy, to gotowe na ofiarę z własnego ja życie dla innych.
3. Nie bądź stroskana próbami, od jakich cierpisz, gdyż są one najwyraźniejszym znakiem tego, że jesteś przez Boga bardzo ukochana.
4. Gdy ktoś sam nie płonie, to jak ma zapalić innych? Gdy na naszych twarzach na słowo Jezus nie pojawia się radość, to jak mają się nią cieszyć inni?
5. Pozwalasz im robić ze sobą, co zechcą. Posłuszny jesteś prawom przyrody – oto zdarza się, że w Hostii upadasz na ziemię. Ty, który świat podtrzymujesz. Jezu, jakaż to próba dla naszej wiary!
6. W ostatnich latach obserwuje się ożywienie adoracji w wielu parafiach i wspólnotach. Jest to dar Ducha Świętego, że tak wielu – a będzie ich coraz więcej – na nowo otwiera się na adorację Najświętszego Sakramentu.
7. To jedna z największych porażek Chrystusa, że mimo tylu wyjaśnień i przykładów w Ewangelii chrześcijanie widzą w Bogu potęgę i majestat, a nie ubóstwo, delikatność, czystość, wyrozumiałość, miłosierdzie, współczucie itd.
8. Modlitwa, post, czuwanie i wszelkie inne uczynki chrześcijańskie, chociaż są dobre same w sobie, jednak nie stanowią celu życia chrześcijańskiego. Prawdziwy cel życia chrześcijańskiego polega na osiąganiu Świętego Ducha Bożego.
9. Życie ciała niczym innym nie jest, jak ciągle postępującą śmiercią, która z każdym dniem, z każdą chwilą dąży ku swojemu rozprężeniu, ku swemu zniszczeniu; życie duszy przeciwnie, przez łaskę Ducha Świętego z każdą chwilą się odmładza, rośnie i potęguje…
10. I nie czyńmy jak lud Jerozolimy, który w niedzielę palmową przyjął Chrystusa po królewsku i pobożnie w procesji, a w następny piątek skazał Go na haniebną mękę; w niedzielę wołali: Błogosławiony który idzie w imię Pańskie!, a w piątek: Nie tego, lecz Barabasza!. W niedzielę wołali: Hosanna na wysokości, a w piątek: Precz! Precz! Ukrzyżuj Go!
