1. Różaniec najbardziej dłuży się gdy odmawia się go samemu.
2. Wszelka rada dotycząca zbawienia ludzkiego pochodzi od Ducha Świętego.
3. Wielka i silna dusza nigdy nie padnie ofiarą smutku, nawet w chwili wielkiego umartwienia.
4. Pokoro i czystość ducha to skrzydła podnoszące nas do Boga, a wręcz przebóstwiające człowieka.
5. Pełnione uczynki nie mają mniejszej wartości nawet wtedy, kiedy są czynione z niechęcią, z trudem i niemal na siłę.
6. Bóg nie przyszedł unicestwić cierpienia; nie przyszedł nawet go wytłumaczyć; przyszedł, by je wypełnić swoją obecnością.
7. Nasze ciała przez obmycie w wodzie chrztu otrzymały dar jedności, dzięki któremu staną się niezniszczalne, dusze zaś zjednoczył Duch Święty.
8. Lękać się trzeba i modlić, abyśmy na skutek powstrzymywania się od Eucharystii nie odłączyli się od Ciała Chrystusa i nie oddalili się od zbawienia. Przed czym ostrzega sam Chrystus.
9. Pan powierzył Duchowi Świętemu swoją własność, to jest człowieka. A my, którzy otrzymaliśmy przez Ducha Świętego obraz i napis Ojca i Syna, mamy pomnożyć denar nam dany i pomnożony zwrócić naszemu Panu.
10. Duch człowieka oddanego cielesności chce i bardzo stara się o znajomość słów Bożych, lecz niewiele troszczy się o czyny; i szuka nie religijności i świętości wewnętrznej ducha, lecz chce i pragnie religijności i świętości zewnętrznej, widocznej dla ludzi.
