1. Nigdy nie ma za wiele czasu, aby przygotować się do Komunii świętej.
2. Nawrócenie jest zwróceniem się do Boga. Uświęcenie jest napełnieniem się Bogiem.
3. Władze i zmysły mamy zajmować tylko tyle, na ile jest to konieczne, a poza tym pozostawić je wolne dla Boga.
4. Bóg nie tylko patrzy na zewnętrzność naszych dzieł, ile na stopień miłości i czystości intencji, z jakimi je wypełniamy.
5. To, co czyni godnym pochwały nasze czyny, to nie trudności, na które napotykamy w działaniu, ile miłość, która nas do działania popycha.
6. Nie zaniedbujcie żadnej okazji czynienia dobra. Jeżeli zostawia się jedno dobro, aby szukać czegoś lepszego, traci się jedno i nie znajduje się drugiego.
7. Pomiędzy Bogiem a czystą duszą zachodzą wewnętrzne i niezrozumiałe dla innych komunikacje. Pan Jezus posługuje się tymi duszami dla chwały swego Ojca, aby wypełnić wspaniałe dzieła.
8. Bóg nie chce, by dusza niepokoiła się drobnostkami i dla nich znosiła cierpienia. A jeśli ona cierpi wśród przeciwnych wydarzeń świata, jest to skutkiem słabości jej cnoty. Dusza doskonała cieszy się z tego, z czego się smuci niedoskonała.
9. Wszyscy wprawdzie dostępują odpuszczenia grzechów, ale uczestnictwo w Duchu Świętym dawane jest każdemu według stopnia wiary. Jeśli się mało trudziłeś, mało otrzymasz. Jeśli wiele pracowałeś, otrzymasz wiele. Dla siebie biegniesz, pilnuj więc tego, co jest pożyteczne dla ciebie.
10. Człowiek Kościoła, godny tego imienia nie jest impulsywny, nie jest sentymentalny, nie jest stronniczy, nie jest zamknięty w sobie, nie jest bojaźliwy, nie jest smutny. Człowiek Kościoła nie zadawala się przeciętnością w doskonałości ewangelicznej. Już od pierwszych, cennych lat swej formacji chce poznać samego siebie, by pokonać ewentualne braki i wady, a kształtować w sobie ten ideał doskonałości, jakiego domaga się Pan.
